Z przewlekłą białaczką szpikową żyję od 26 lat

Po raz pierwszy zachorowałem na nowotwór w 1997 roku –  zdiagnozowano u mnie przewlekłą białaczkę szpikową. Wtedy jedyną szansą na wyleczenie był przeszczep szpiku kostnego. Jednak 26 lata temu zarejestrowanych dawców szpiku było tylko 1500 w całej Polsce (w tej chwili jest to 1,7 mln osób), a maksymalny wiek kwalifikacji do przeszczepu wynosił 45 lat, więc ta droga była dla mnie zamknięta.

W Instytucie Hematologii dowiedziałem się, że mam od 2 do 4 lat życia i nic więcej nie mogą dla mnie zrobić, ewentualnie zalecić leczenie paliatywne. Dostawałem leki chemioterapeutyki busulfan i hydroksykarbamid, które zmniejszały ilość białych ciałek we krwi i poprawiały samopoczucie. Miałem oczywiście świadomość, że po jakimś czasie, może dojść do kryzy blastycznej (przełomu blastycznego) i mogło pozostać mi jeszcze 3 miesiące życia.

Na szczęście w 2001 roku pojawił się lek, imatynib, który zrewolucjonizował podejście do przewlekłej białaczki szpikowej, wprowadzili go Amerykanie. Zakwalifikowałem się do badania klinicznego, gdyż przeszedłem wszystkie dostępne fazy leczenia. Już po 3 miesiącach stosowania leku, z 99% komórek nowotworowych w szpiku, ich ilość spadła do 12%, po następnych 3 miesiącach ich ilość zmalała do 5%, aż do śladowych ilości.

Po wielu latach stosowania tego leku, uważam, że nigdy nie można tracić nadziei, gdyż zawsze podczas trwania leczenia może pojawić się nowy lek, który może przedłużyć życie, nawet do późnego wieku.

Przez wiele lat żyłem sobie spokojnie, choroba była pd kontrolą, ale nadszedł dzień, gdy znowu przyszło mi się zmierzyć z nowotworem. Tym razem okazało się, że mam raka wpustu żołądka. Historia związana z procesem diagnostyczny w tym przypadku jest dowodem na to, że warto drążyć i szukać przyczyny nawet banalnych dolegliwości, bo dzięki temu można ocalić życie. 

Wewnętrzny niepokój doprowadził do kolejnej diagnozy

Zaczęło się od bólu brzucha. Był on tak silny, że wezwałem pogotowie, które zawiozło one do szpitala. Wykonano mi wtedy cały zestaw badań, ale nie wykazały one nic niepokojącego. Sprawa nie dawała mi jednak spokoju i po 6 tygodniach doszedłem do wniosku, że powinienem jednak zrobić sobie gastroskopię. Mój niepokój był na tyle silny, że nie chciałem czekać na badanie w ramach NFZ – zdecydowałem się na prywatną przychodnię. Dopiero pod sam koniec badania lekarz zauważył niepokojąca zmianę – niewielkie zgrubienie. Mimo, że nie wzbudziło ono szczególnego zaniepokojenia u doktora, który mnie badał, to jednak zdecydował się pobrać próbkę do badania. Wyniki, które były już po tygodniu, nie dały jednoznacznej odpowiedzi, co się dzieje, bo pobrano zbyt mało materiału. Byłem tak zdeterminowany, że postanowiłem powtórzyć badanie w ramach NFZ w Narodowym Instytucie Onkologii w Warszawie. 

Po wynik jechałem pewny, że okaże się, że niepotrzebnie się przejmuję, a tymczasem bez owijania w bawełnę powiedziano mi, że mam raka. Lekarz, którego zapytałem, co robimy, powiedział mi, że mam 2 drogi – albo od razu zacząć leczenie, albo szykować się do odejścia w ciągu najbliższych 6 miesięcy. Nietrudno zgadnąć, którą opcję wybrałem. 

Leczenie raka wpustu żołądka 

Lekarz wprost mi powiedział, że leczenie będzie bardzo obciążające – zacznie się od chemioterapii, a po jej zakończeniu konieczna będzie operacja. Jak rozległa, to się okaże dopiero w jej trakcie, bo nowotwór był umiejscowiony na połączeniu żołądka z przełykiem, więc może być konieczne otarcie nie tylko jamy brzusznej, ale również klatki piersiowej. 

W ramach chemioterapii przedoperacyjnej otrzymałem 4 razy FLOT. Po pierwszym wlewie spędziłem 4 dni na SORze kardiologicznym – zrobiono mi wszystkie badania i okazało się, że dolegliwości sercowe były spowodowane chemioterapią. Doktor, która prowadziła moje leczenie systemowe stwierdziła, że nie możemy rezygnować z terapii, która jest bardzo skuteczna, możemy natomiast wydłużyć czas podawania leku z 24 do 42 godzin. I to faktycznie nieco uspokoiło objawy kardiologiczne, które odczuwałem.