Jelita na huśtawce

Tak naprawdę, odkąd pamiętam, zawsze towarzyszyły mi zaparcia albo biegunki. Traciłam wagę, potem ją odzyskiwałam. Z czasem ta huśtawka zaczęła się wy- chylać coraz bardziej w każdą ze stron. Zaparcia stawały się coraz bardziej uciążliwe, pojawiły się też hemoroidy. Leczyłam się domowymi sposobami i środkami dostępnymi w aptece bez recepty. Jednak gdy doszło do tego, że przez 11 miesięcy miałam uporczywą biegunkę, w której zaczęła pojawiać się krew, miałam dość – zgłosiłam się do swojego lekarza w miejscu pracy.

Diagnoza przekazana przez posłańców

Skierowano mnie na badania diagnostyczne. To nie była kolonoskopia, bo wtedy nie było to popularne badanie, a wlew doodbytniczy z kontrastem.

W trakcie badania, za szybą stały początkowo dwie osoby, po chwili było ich już pięć. Wtedy domyśliłam się, że naprawdę coś musi być nie w porządku. Kolejne dwa tygodnie oczekiwania na wynik badania przeżyłam w wielkim niepokoju.

Lekarz nie powiedział mi wprost, co mi dolega. Poprosił za to do pokoju mojego partnera, a ja zostałam na korytarzu. I to mój partner przekazał mi wynik bada- nia napisany po łacinie i powiedział, że to nic poważnego, tylko polip. Ja jednak jestem osobą dociekliwą, uczyłam się ła- ciny w szkole a w domu miałam słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, więc dość szybko doszłam do tego, że mam złośliwą zmianę nowotworową. Informacje o chorobie czerpałam z książek i ustnych przekazów osób, które chorowały.

Pamiętajmy, że niemal ćwierć wieku temu nie mówiło się tak jawnie o tym, że się jest chorym na nowotwór i nie było tak wiele publikacji dostępnych dla pacjentów, a Internet był w powijakach.

Zachowanie lekarza wywołało we mnie bunt

Nie zgodziłam się na to, co zapropono- wał mi pierwszy lekarz. Było dla mnie nie do pomyślenia, że nie zaprosił mnie do gabinetu, a posadził mnie na kory- tarzu przy drzwiach wejściowych na oddział i powiedział, że jestem chora, mam nowotwór i prawdopodobnie wyłonią mi stomię. Ja oczywiście wtedy nie wiedziałam co to jest stomia, a on mi tego nie wytłumaczył. Powiedział tylko, żebym się tym nie przejmowała, bo to jest „taka dziura w brzuchu, jego kuzyn- ka ma taką od wielu lat i żyje”. Zabrałam od niego całą swoją dokumentację medyczną i uciekłam.

Zaczęłam szukać pomocy, która spełniłaby moje oczekiwania

Trafiłam do Międzylesia do przychodni przyszpitalnej. Tamtejszy proktolog potwierdził diagnozę, ale nie zostawił mnie samej z tym problemem. Skontaktował się z oddziałem szpitalnym i umówił natychmiastową konsultację z lekarzem, który miał mnie poprowadzić ścieżką choroby. Po raz kolejny usłyszałam potwierdzenie diagnozy. Dowiedziałam się też, że mam szanse 50/50 i jeśli chcę żyć, to muszę podjąć leczenie. Gdy wyraziłam zgodę, umówił mnie od razu (to był piątek) na poniedziałek w szpitalu na Banacha na konsultację z chirurgiem.

Nie zgodziłam się na stomię

Zaproponowano mi stomię, ale się na nią nie zgodziłam. Powiedziałam, że jeżeli lekarze wyłonią mi tę stomię w trakcie operacji, to ja odbiorę sobie życie. Oczywiście, gdyby nie dało się przeprowadzić tej operacji bez wyłonienia sto- mii, to lekarze by tę decyzję i tak podjęli, ale niestety (z perspektywy czasu) udało się tego uniknąć.

Po konsultacji zapadła decyzja, że przejdę leczenie skojarzone, czyli najpierw radioterapię, potem operację, a na koniec, osłonowo, 7 kursów chemioterapii. Ponieważ mój nowotwór nie był rozsiany, więc udało mi się dostać do badania klinicznego.

Leczenie przebiegało podręcznikowo. Przez 5 dni byłam naświetlana, 22 grudnia 1999 roku zostałam zoperowana, 2 stycznia miałam reperację z powodu ropnia miednicy mniejszej, a pod koniec stycznia 2000 roku rozpoczę- łam chemioterapię. Przez 7 miesięcy jej trwania, a także po jej zakończeniu, bardzo źle się czułam. Gorączkowałam i cierpiałam z powodu ciągłego bólu, w związku z czym, między kursami che- mii, wracałam do szpitala. Nie prowa- dzono żadnej pogłębionej diagnostyki a moje złe samopoczucie składano wła- śnie na karb chemioterapii.

Komplikacje komplikacji i na końcu jednak stomia

Po zakończeniu wszystkich kursów chemioterapii nadal gorączkowałam, bóle w obrębie miednicy mniejszej nasilały się. Pod koniec września 2000 roku tra- fiłam do szpitala na Szaserów z silnymi bólami brzucha i torsjami. Okazało się, że doszło do skrętu jelita i niedrożności. Konieczna była natychmiastowa operacja ratująca życie.

Operacja nie zlikwidowała podwyższo- nej temperatury i bólu w obrębie mied- nicy mniejszej. Ostatecznie w marcu 2001 roku w dwóch miejscach pękło mi jelito; żeby ratować moje życie, wyłoniono mi stomię.

Kompletne załamanie. I radość, że jednak żyję

Gdy wybudziłam się po operacji i dowiedziałam się, że mam stomię, załamałam się kompletnie. Drugim powodem mojego załamania się było to, że nerki nie podjęły pracy i pojawiła się konieczność wyłonienia nefrostomii. Miałam ją dwa miesiące, uszkodziła mi nerkę, która w tej chwili jest marska. Poza tym po tej operacji nie ruszyły mi jelita i dwa miesiące byłam dożywiana pozajelitowo. To była tragedia. Leżałam ponad trzy miesiące w szpitalu. Gdy z niego wychodziłam, to byłam mniejsza o trzy numery, buty spadały mi z nóg. Cieszyłam się, że żyję, mimo że nadal nie akceptowałam stomii. To z jej powodu przez pierwsze dwa lata nie wychodziłam z domu – miałam wraże- nia, że na czole mam napisane „stomia” i że każdy, kogo mijam, to o tym wie. To, że zaczęłam w pewnym momencie normalnie funkcjonować, było czystym przypadkiem.

Druga diagnoza – kolejny nowotwór

Moim kolejnym nowotworem był no-wotwór in situ narządów rodnych. Ten nowotwór operowano mi trzy razy tylko dlatego, że pierwsze dwa razy nie wycięto go z odpowiednim marginesem.

Trzecia diagnoza onkologiczna

Ostatni, trzeci nowotwór zdiagnozowano u mnie w 2017 roku. W trakcie badań kontrolnych (tomografia) zobaczo- no jakiś naciek z lewej strony miednicy mniejszej. Mój onkolog powiedział, że prawdopodobnie jest to zmiana na jajni- ku i skierował mnie do Instytutu Onko- logii na oddział ginekologii. Gdy lekarze otworzyli jamę brzuszną, to okazało się, że to wcale nie jest guz na jajniku tylko masywny guz zaotrzewnowy.

Przy pierwszym nowotworze miałam naświetlany guz w miednicy, co spo- wodowało uszkodzenie wszystkich na- rządów tam usytuowanych, a po wielu operacjach brzusznych doszło w jamie brzusznej do licznych zrostów, co uniemożliwiło wycięcie zmiany.

Co gorsza, w trakcie tej operacji doszło do przecięcia jelita cienkiego w dwóch miejscach. Lekarze nie poradzili sobie z usunięciem zmiany, więc guz został we mnie.